‘Vier jaar geleden kreeg ik de sleutel van dit huisje. Mijn reactie toen? “Yess! Nu heb ik weer een eigen paleisje.” Groot is het niet: huiskamer, slaapkamer, badkamer, keuken. Maar in mijn eentje kan ik hier goed vertoeven. Ik heb alles netjes geschilderd. De wijkconsulent van Tiwos zegt ook dat ik het jofel heb opgeknapt. John Gerris, heet ie. Zijn naam wil ik wel genoemd hebben. Dat is zo’n fijne vent. Die heeft mij echt een beetje bij de hand genomen.’

‘Om hulp vragen heb ik echt moeten leren. Dat stond niet in mijn woordenboekje toen ik in de problemen zat. Zo’n tien jaar geleden raakte ik zonder werk. Een reorganisatie. Ik had mijn leeftijd tegen en solliciteerde tot ik een ons woog. Na de WW kon ik de eindjes niet meer aan elkaar knopen. Ik ging schuiven met rekeningen. Degene die het hardst riep, betaalde ik. Maar na 4 maanden huurachterstand trekt ook de woningcorporatie aan de bel.’

‘En dan staat er een grote container voor je deur en wordt je huis leeggehaald. Daar stond ik met twee tassen kleding. Ik heb even bij mijn ouders gezeten, maar die hadden het ook niet breed. Toen ben ik gaan zwerven. De eerste week nog in de stad, dan ruik je nog niet zo erg. Daarna trok ik mij terug in de Loonse en Drunense duinen. Ik leefde van het eten dat restaurants weggooiden.’

‘Uiteindelijk kwam ik bij de opvang van Traverse terecht. Ik ben niet onwelwillend, dat heeft me gered. Ik kreeg een uitkering en ben in 1 jaar klaargestoomd om mijn leven weer op de rit te krijgen. Ik heb nog even in een studio van Traverse gewoond. Na een tijdje kon ik naar deze woning van Tiwos verhuizen. Eerst had ik nog een tijdelijke huurovereenkomst met woonbegeleiding. Na twee maanden kijken ze dan hoe het gaat. Is je huis netjes? Zorg je niet voor overlast in de wijk? Een half jaar later is de eindcontrole. Ik had alles op orde.’

‘Ik ben een opleiding gaan volgen. Howie the harp. Mensen die zelf flinke ervaring hebben in kwetsbaarheid leren daar ervaringsdeskundige te worden. Dan kun je lotgenoten helpen, laten zien dat ze het niet alleen hoeven te doen. Ik heb twee jaar stagegelopen bij een instelling voor beschermd wonen. Nu ben ik postbode. Maar mijn hart ligt bij de Howies. Mensen noemen mij niet voor niets Howie. Gelukkig heb ik weer een groot netwerk opgebouwd. Nu ben ik gewoon een huurder zoals elke andere huurder in Tilburg.’