‘De mensen van de woningcorporatie kwamen bij me op bezoek. Ze waren heel lief. Ze zeiden tegen me: “Nou meneer, wij zijn hier om te horen wat u wilt.” Ze vertelden dat ik een half jaar lang zelf online naar nieuwe woningen mocht zoeken. Maar ik heb geen computer en ik kan daar ook niks mee. Dus ik zei dat dat echt niks ging worden.’

‘Ik had wel goed nagedacht over mijn wensen. Ik ben autist weet je. 10 jaar geleden heb ik het gas laten afsluiten. Ik dacht als het fout gaat in mijn hoofd, dan gaat het met dat gas misschien ook een keer fout. Ik was bang dat ik zo’n “verwarde man” zou worden die brand in huis veroorzaakt. Dus ik wilde alleen ergens heen waar alles elektrisch was. Ik wilde het liefst ook gewoon in de buurt blijven en ik vond een tweekamerwoning ook wel genoeg. Ook al heb ik recht op 3. Deze flat kende ik al. Ik wist dat het een seniorenflat was. Maar ja, ik ben 61. Dus dat kon ook.’

‘Al een week na mijn gesprek werd ik gebeld dat er een appartement beschikbaar was. Toch met 3 kamers. Ik ging kijken met mijn zus en we waren allebei meteen enthousiast. Het is hier groter dan wat ik had. Met een mooie grote douche. En dan dat uitzicht! Ik woon nu op de 17e. Vanuit de slaapkamer zie ik mijn oude woning staan. Deze flat is wel veel duurder. Ik betaalde € 402 en deze kost € 633. Eerst denk je dat dat niet kan. Maar dat kan dus wel. Ik ga eigenlijk maar € 39 meer betalen. Voor de rest krijg ik huurtoeslag.’

‘Tien jaar geleden ben ik arbeidsongeschikt geworden. Maar ik kan niet stilzitten hoor. Ik doe veel vrijwilligerswerk voor het Wijkondersteuningsteam in mijn wijk. Om daar te komen, hoef ik nu alleen nog maar in de lift te stappen. Want het kantoortje van het Wijkondersteuningsteam zit beneden in het flatgebouw. En nu we het over die lift hebben… voor mijn versleten knieën is dat eigenlijk ook een stuk beter. Die uitverhuizing was voor mij uiteindelijk een mooi nieuw begin.’

‍